دلم می خواهد جایی از زمان متوقف شوم

تونی لوسیانی در سال 1956 در آنتاریو تورنتو به دنیا آمد. او در اصل نقاش برجسته‌‌ای است که به گفته خودش 40 سال در این مسیر فعالیت کرده و  بنیانگذار و عضو سابق شورای هنر مینتو است. پس از سالها در می‌یابد که «عکاسی» نیز می‌تواند مکمل خوبی برای آفرینش یک اثر هنری در کنار نقاشی باشد و شاید خیلی زودتر به برون ریزی احساسات درونی و آمیختن آن به هنر کمک کند. در همین راستا مجموعه‌ای از تونی که این اواخر بسیار مورد توجه رسانه‌ها و مخاطبانش قرار گرفته به نام Mamma In The Meantime است. پرتره هایی از مادر 93 ساله‌اش که به بیماری زوال عقل مبتلا است اما در عین حال قابلیت این را دارد که به کمک پسرش داستان هایی را روایت کند از زندگی شخصی و احساسات درونی‌اش که تا حدی سرکوب شده و به واسطه بیماری به مرور فراموش می‌شوند. تونی با این مجموعه حیرت انگیز تلاش می‌کند کلیشه پیری و بیماری که بر اثر کهولت سن به وجود آمده است را به چالش بکشد و به نوعی زندگی دوباره‌ای را برای مادرش رقم بزند. تمام عکس‌های تونی از مادرش روایتی از عشق، احساسات و اندوه است. تصویری واقع بینانه که در عین حال به دنبال روزنه‌ای از امید دست به هر کاری می‌زند و تفسیری دیگر و نگاهی دیگر را اول برای مادرش و سپس برای مخاطبانش نشان می‌دهد. مادر تونی به عنوان یک مدل طبیعی  نقش‌هایش را نا خودآگاه در برابر دوربین پسرش به خوبی اجرا می‌کند و تبدیل به چهره‌ای دوست داشتنی و جذاب برای رسانه ها و مردم شده است و این در حالی است که مردم از تصاویر پر زرق و برق بیشتر استقبال می‌کنند و عکس‌های تونی  از  مادرش که اغلب هم سیاه  سفید است و موضوعی شخصی و اندوه گین دارد مورد توجه قرار گرفته است. او آنقدر شوق و اشتیاق در خودش و ماد دلم می خواهد جایی از زمان متوقف شوم...ادامه مطلب

در هر ساعت میلیون‌ها عکس در شبکه‌های اجتماعی توسط گوشی‌های موبایل آپلود می‌شود. این جهان رو به تغییر که مردمانش همدمی نزدیک‌تر و محرم‌تر از گوشی‌های موبایلشان نمی‌شناسند و هر لحظه زندگیشان را خود خواسته و سریع‌تر از آنچه که فکرش را بکنند با دیگران شریک می‌شوند. هر کسی تلاش می‌کند داستان زتدگی‌اش را به شیوه‌ای که می‌شناسد از طریق عکس‌هایش روایت کند. روایت‌هایی ساده و خودمانی و یا روایت‌هایی که از دل یک تفکر و یا احساس خاص با نگاهی ویژه ثبت شده‌اند. خوزه لوییس بارسیا راه دوم را برای روایت‌هایش برگزیده است. عکاسی اسپانیایی که تلاش می‌کند از طریق موبایلش زندگی و لحظاتی که بر او می‌گذرد را داستان سرایی کند....  *ادامه مطلب را می توانید در سایت عکاسی دنبال کنید.http://www.akkasee.com/articles/13020  دلم می خواهد جایی از زمان متوقف شوم...ادامه مطلب

تونی لوسیانی در سال 1956 در آنتاریو تورنتو به دنیا آمد. او در اصل نقاش برجسته‌‌ای است که به گفته خودش 40 سال در این مسیر فعالیت کرده و  بنیانگذار و عضو سابق شورای هنر مینتو است. پس از سالها در می‌یابد که «عکاسی» نیز می‌تواند مکمل خوبی برای آفرینش یک اثر هنری در کنار نقاشی باشد و شاید خیلی زودتر به برون ریزی احساسات درونی و آمیختن آن به هنر کمک کند. در همین راستا مجموعه‌ای از تونی که این اواخر بسیار مورد توجه رسانه‌ها و مخاطبانش قرار گرفته به نام Mamma In The Meantime است. پرتره هایی از مادر 93 ساله‌اش که به بیماری زوال عقل مبتلا است اما در عین حال قابلیت این را دارد که به کمک پسرش داستان هایی را روایت کند از زندگی شخصی و احساسات درونی‌اش که تا حدی سرکوب شده و به واسطه بیماری به مرور فراموش می‌شوند. تونی با این مجموعه حیرت انگیز تلاش می‌کند کلیشه پیری و بیماری که بر اثر کهولت سن به وجود آمده است را به چالش بکشد و به نوعی زندگی دوباره‌ای را برای مادرش رقم بزند. تمام عکس‌های تونی از مادرش روایتی از عشق، احساسات و اندوه است. تصویری واقع بینانه که در عین حال به دنبال روزنه‌ای از امید دست به هر کاری می‌زند و تفسیری دیگر و نگاهی دیگر را اول برای مادرش و سپس برای مخاطبانش نشان می‌دهد. مادر تونی به عنوان یک مدل طبیعی  نقش‌هایش را نا خودآگاه در برابر دوربین پسرش به خوبی اجرا می‌کند و تبدیل به چهره‌ای دوست داشتنی و جذاب برای رسانه ها و مردم شده است و این در حالی است که مردم از تصاویر پر زرق و برق بیشتر استقبال می‌کنند و عکس‌های تونی  از  مادرش که اغلب هم سیاه  سفید است و موضوعی شخصی و اندوه گین دارد مورد توجه قرار گرفته است. او آنقدر شوق و اشتیاق در خودش و ماد دلم می خواهد جایی از زمان متوقف شوم...ادامه مطلب

الکس کری عکاس 19 ساله و فیلم ساز مستقر در کالیفرنیا است که عکس‌هایش را در قالب یک داستان احساسی و عاطفی به مخاطبش انتقال می‌دهد. هنرمند جوانی که از سنین پایین عکاسی را شناخته و استعدادش را در مسیر درستی هدایت کرده است. به گفته خودش هنگامی که فقط 11 سال داشته با یک دوربین قدیمی به صورت «آماتور» برای مخاطبان «آماتور» شروع به عکاسی می‌کند. در 14 سالگی عکاسی برایش همچون حرفه‌ای قابل تامل جدی می‌شود و به عنوان کارآموز در یک استودیو برای حرفه‌ای شدن تلاش می‌کند. سپس با شرکت در پروژه 365 روز فیلکر خودش را و ذهن جوانش را به چالش می‌کشد تا مسیرش را پیدا کند . مو دلم می خواهد جایی از زمان متوقف شوم...ادامه مطلب

"مارتین پار" یک واقع نگار عصر امروز است. او با عکس هایش به ما این فرصت را می دهد که از چشم انداز او به دنیا ، اتفاقاتش و آدم هایی که همین دنیا را می سازند جور دیگری نگاه کنیم. عکس های پار در نگاه اول اغراق آمیز و عجیب و غریب به نظر می رسد. نقش ها و طرح هایی که از محیط اطرافش انتخاب می کند به طور کلی خاص است و این خاص بودن با وجود رنگ هایی شعله ور و پررنگ این جذابیت را دو چندان می کند. پار عکاس مستند اجتماعی است. او اجتماع پیرامونش را با نوعی شوخ طبعی و فتنه انگیزی در عکس هایش به چالش می کشد. در میان مجموعه ها و عکس های متعدد پار می توان به مجموعه بحث برانگیز"Bored co دلم می خواهد جایی از زمان متوقف شوم...ادامه مطلب

بسیاری از عکاسان خیابانی، شهری که در آن زندگی می‌کنند را سوژه همیشگی‌اشان قرار می‌دهند. روند رو به رشد‌اش، فرهنگ و خصوصیات مردمان‌اش و اتفاقات ریز و درشتی که همیشه در شهر در حال رخ دادن است. برای مثال نیویورک که به واسطه جذابیت‌های بسیارش ریچارد سندلر را وادار می کند بیش از دو دهه گرداگردش بچرخد و سمت تاریک و روشن آن را با عکس هایش به ثبت برساند. عکاسی که امروزه کمتر او را در خیابان های نیویورک،در حال عکاسی می‌بینیم. نه به واسطه هفتاد سال سنش بلکه به خاطر مردمی که دیگر سوژه های جذاب امروزش نیستند. او در این باره می‌گوید: «هیچ چیز خسته کننده‌تر و پ دلم می خواهد جایی از زمان متوقف شوم...ادامه مطلب

رویی پال‌ها عکاس خیابانی اهل پرتقال است که هم اکنون در لیسبون زندگی می‌کند. در سال 1967 به عکاسی روی آورده و از سال 2011 تا کنون عکاسی خیابانی جزء جدایی ناپذیر از زندگیش شده است. در بیوگرافیش خودش را اینگونه معرفی کرده: «عکاسی بخش بسیار مهمی از زندگی من است. عکاسی یعنی کشف کردن و به جریان انداختن آنچه که در لحظه‌ای خاص بر احساسات ما می‌گذرد. عکاسی یعنی حضور در خیابان و تلاش برای شناختن، آموختن و در نهایت تمرین آزاد بودن،زندگی و فکر...»   *ادامه مطلب را می توانید در سایت عکاسی دنبال کنید.http://www.akkasee.com/articles/13018   دلم می خواهد جایی از زمان متوقف شوم...ادامه مطلب

شاید اینگونه به نظر برسد که عکاسی مد و فشن تنها به لباس، نحوه پوشیدنشان، مدل،چهره پردازی، صحنه سازی و عناصری از این دست مربوط شود. اما در عکس‌های "کورتنی روی" همه چیز به اینها ختم نمی‌شود! می‌تواند به خیلی چیزهای دیگر ربط پیدا کند. می‌تواند به داستان‌هایی اشاره کند که نامفهومند. به انسان هایی که گویی جدا از به نمایش گذاشتن مو، آرایش و لباس چیزهای بیشتری برای گفتن دارند... کورتنی روی متولد 1981 در کانداست که امروزه در پاریس زندگی می‌کند. عکاس جوان 35 ساله‌ای که سعی دارد با به نمایش گذاشتن چهره‌ی دیگری از زن در کارهایش چهره مد امروز را به طرز کنایه آمیز دلم می خواهد جایی از زمان متوقف شوم...ادامه مطلب